Op de plek van een oude fundering, waar de grond lager is afgegraven, is in de tijd een moerassig gebied ontstaan. Boven het water, tussen het riet en de wilgentakken bevindt zich dit paviljoen. Het riet vormt een visuele en acoustische grens met de stad, waardoor men in dit paviljoen niets van de drukte van de stad beleeft en men zich echt ergens anders waant. 

Riet op zichzelf is een heel vertikaal gerichte plant, maar een rietkraag of veld vormt al snel een horizontaal geheel. Dit spel is in het paviljoen terug te vinden.

De vloer van het paviljoen zweeft als het ware in de open plek tussen het riet en wordt omsloten door vertikale kolommen. Het vloeroppervlak is zo open mogelijk gehouden met zo min mogelijk obstakels om de horizontaliteit te benadrukken. De glazen gevel is helemaal open te zetten, zodat de buitenruimte betrokken raakt bij de binnenruimte en het paviljoen in de zomer echt kan fungeren als vlonder.